Lo baloard Arnault... L'un deus mei grans hialats de la vila, un axe gigantau qui èra estat hèit per l'IIC: l'Iperlop InterContinentau. Parcs e bòscs qu'èran estats obligats de har plaça neta tà que's realizèsse aqueste projecte grandós; poder mudà's a ua tau velocitat sus taus distàncias qu'èra hèra simplament de purmèra e de mei arbos n'avom aulhors. Nat tascat per aquesta suberbèra alandada on, au contra, que lusivan publicitats qui rivalizavan en elegància tad estar badadas purmèras; a embohar la hami aus e las qui esperavan los lor transpòrts tot en regausí's d'aquesta lutzoterapia graciosament auherida. Que profieitavi d'aquesta enlugarnada tanben; a clucar los uelhs en aquesta plan-estar. Qu'entenavi aus mens darrèrs los arríders partatjats, los chafres amistós e las cortesias escambiadas. Quan, espatlas còsta espatlas qu'estom ligats per ua intimitat consentida per tots. Lo purmèr trin qu'arribè e lo cordon que's dessarè quan los mei amistós passatjants s'asseitèn. Qu'eston los de la bastissa cinc. Que calèva qu'esperèssem enqüèra dus passatges e que seré lo noste torn. L'espèra qu'auré poduda har que las paciéncias e se m'escapavan. Tà la paciéncia ne i èri pas entenut. Tant e plan que los collaboradors e m'encoratjavan a la pravar, mes qu'èra shens comptar sus la purmèra abraçada de la jornada; la mei estimada de tots los compairs deu sector: la deu Yoshi.

— B'arriba! B'arriba! Ce digó un òmi ad ensenhar dab lo dit estrambordat lo gran yoshi verd aus uelhs ròse pastèl.

Que s'avançè de cap a nosautes en portar a la man un ueu pigalhat, que ns'arroncèm tad eth en tiracòrda, qu'esperavam de recéber l'abraçada tan esperada. Que bailè suus pès en har sons aguts, piulets : deu gai cap a la suspresa, lo noste amic deu matin qu'èra lengut shens poder estar comprés, que'm hicava en un estat d'excitacion que lo son contact sonque e podèva ataisar. Aquesta pausa magica ne trigaré pas — qu'èri au bèth miei d'un trentenat, estat enqüèra a cai, qui esperava en linhon. Quan estó lo men torn d'estar enlobat peu drac de poliestèr, ne podèvi pas sonque pensar mes on as l'ueu ?. Que l'avèva dejà balhat a quauquarrés bahida dab un sorríder mei beròi, a ua persona mei exaltanta, mes qui ? Qui podèva estar ? Ad aquesta question muda, que guinhavi los escadius qu'èran dejà passats, en de balas : qu'èran tots caralhs deu gai de víver e deu sorríder indelebile, mes nat ueu a purmèra vista. Qu·aví los pòts tancats, ne baishèn pas, ja qu'i en·hlèssi, celat, un amarum qui'm semblè voler escanar. Lo gigant que m'abraçè, qu'ac hasèva tostemps dab paraulas inspirantas. Dus o tres "Yoshi” arron, mandats en repic, qu'avèvi desbrombat las meas perdederas e la bonha que's desen·hlè. Un quinzenat de minutas mei tard — qu'èra lo temps necessari a la veitura deu IIC tà har l'anar e tornar — dab los mens collègas, que pujem a la veitura dab alegria.